50 pytań na temat Kibeho - Ryszard Kusy

W Atoku, pierwszej parafii mariańskiej w Kamerunie, trwa procesja różańcowa. Nagle kilkunastoletni chłopak odchodzi o dwa kroki w prawo i nie przerywając „Zdrowaś Maryjo”, nogą w plastikowym klapku wykonuje kilka energicznych tupnięć, po czym wraca do szeregu. Na ziemi pozostaje drgający, podłużny kształt. To czarna mamba, śmiertelnie jadowity wąż, który jako jedyny nie ucieka, a atakuje człowieka. Scena, w której młody Kameruńczyk, z imieniem Maryi na ustach, niemal bosą stopą miażdży głową węża, stała się dla autorki, jak sama pisze, symbolem  wiary chrześcijan tego kraju -  wiary, która starają się umacniać także księża marianie, żyjąc swoim charyzmatem w rzeczywistości, którą autorka z pasją przybliża Czytelnikowi.     

Ks. Stanisław Kurlandzki, Lila Danilecka. Marianie w Czechach i na Słowacji pracują stosunkowo krótko, bo dopiero od momentu upadku komunizmu, kiedy tamtejszy Kościół poprosił marianów o pomoc. Wydawałoby się, że wszystko wiemy o naszych pobratymcach z południa, ale dopiero ta książka pozwala nam ich bliżej poznać i zrozumieć aktualne wydarzenia po południowej stronie granicy naszego kraju.

Publikacja ukazała się z okazji 25-lecia obecności Zgromadzenia Księży Marianów w Kamerunie, które przypadło na 2024 r. Jej autorka, Mira Majdan aktywnie angażowała się na misjach jako wolantariuszka, ucząc języka angielskiego. Jak sama napisała we wstępie:

„Zbierając materiały do książki, przeprowadziłam – ustnie lub pisemnie – około czterdziestu rozmów z osobami mającymi kontakt z misjami kameruńskimi, począwszy od samych członków wikariatu kameruńskiego, przez przedstawicieli Zarządu Generalnego Zgromadzenia Księży Marianów, biskupa zapraszającego marianów do swojej diecezji, siostry zakonne pracujące w Kamerunie i świeckich wolontariuszy odwiedzających misje, po osoby działające na zapleczu, związane między innymi ze Stowarzyszeniem Pomocników Mariańskich, Mariańskim Komitetem Gospodarczym oraz Ruchem Maitri. Wszystkim moim rozmówcom niezwykle serdecznie dziękuję”.

Autorka dodała też: „Wyjście ze swojej własnej bańki mentalnej i uwzględnienie wielu rożnych punktów widzenia pomogło mi zrozumieć, jak bardzo złożonym zjawiskiem są misje afrykańskie i jak wiele osób jest zaangażowanych w to, by Jezus Chrystus mógł być głoszony na Czarnym Lądzie – poprzez głoszenie słowa, posługę sakramentalną, pracę formacyjną, pomoc charytatywną, ale także zwyczajną ludzką obecność i zainteresowanie. Miejmy nadzieję, że to zainteresowanie udzieli się również czytelnikom tej książki”.